De volgende serie, getiteld “Ordinary People”, is het resultaat van mijn ontmoetingen met gewone mensen in verschillende contexten, liefdadig of niet. Met deze serie portretten wil ik deze “gewone mensen”, die toch buiten het gewone staan, elk op hun eigen manier, in de schijnwerpers zetten. Door hun moed, door hun daden, door hun manier van leven, ondanks de moeilijkheden, de oorsprong, de verschillen, de omzwervingen… Ze zoeken allemaal de schoonheid van het leven.
Voor de uitwerking van de teksten bij de foto’s werk ik samen met Claire Veys, die deze teksten schrijft vanuit de getuigenissen die ik haar bezorg.
Léa
Lea besloot in het midden van het veld te gaan voor de laatste foto’s van onze shoot.
Dus zette ik mijn fotomateriaal neer, hielp haar recht, steunde haar naar die plek in het modderige veld.
Ik ging terug voor haar rolstoel en hielp haar terug in de stoel.
Lea lachte.
Heb ik haar gevraagd om haar armen te spreiden, had ik deze scene van tevoren bedacht ? Of profiteerde ik gewoon van een moment van Lea’s vrijheid ?
Ik weet het al niet meer.
Toen ik haar ontmoette was ze vrijwilliger tijdens een concert.
In een rolstoel.
Ze is athlete.
Ze is model.
Ze volgt al sinds lange tijd geen regels meer.
Ze is al een hele tijd vrij, haar armen open voor het leven.
Johana
Ze deed haar jas uit, en toonde haar glitterbloes
Ze was fier !
Johana spreekt niet maar haar ogen zeggen alles.
Ze uiten haar schoonheid, haar fierheid, en tonen de uitdaging. Ze uiten haar dagelijks gevecht om te leven, aan deze stoel gekluisterd, vastgeketend aan haar handicap.
Waarom, waarom ik ? Uiteindelijk ben ik normaal. Gewoon een beetje anders?
Tijdens de shooting probeer ik haar te regisseren. Beweeg een beetje naar rechts. Een beetje vooruit. Een beetje zijwaarts. Nog een beetje voorwaarts. Kan je je draaien ?
Het is een delicate sessie. Er staan motoren aan haar zijde. Johana beweegt haar stoel met behendigheid en precisie. Ze stopt tot op de millimeter. En met 1 blik houdt ze mijn beweging om haar te helpen, tegen.
Neen !
En dan kijkt ze naar me, haar hoofd een beetje gedraaid, haar ogen recht naar de camera.
Johana is nergens bang voor. Noch voor de uitdagingen van het leven, noch voor het staren van anderen.
Ze gaat voort.
En haar blik daagt uit.
Niets zal ooit onmogelijk zijn voor haar.
Janie
Ze kijkt naar de wereld, en de tijd stopt voor zoveel liefde in haar blik
Ze heeft de tederheid van een engel op aarde.
Ze zal nooit zoals haar broers en zussen zijn, maar dat weet ze niet.
Bibouille, zoals alle kinderen, is in het leven van haar ouders gerold.
In een moment van vermoeidheid pakt ze haar knuffeldier stevig vast. Haar haar is erdoor in de war geraakt.
Ze houdt van parmesan, haar rode motor, haar klein broertje, haar grote zus, haar mama, haar papa, eenhoorns, de zee, tekeningen… En zoveel meer.
Bibouille glimlacht altijd, ze houdt zoveel van het leven. Ze zit vol leven.
Waarom zou het niet zo zijn ?
Tracee
Net voor ze het podium opgaat.
Ze controleert, met een laatste blik, het beeld in de spiegel.
Een laatste ogenblik van kalmte.
Binnen enkele minuten, op het podium,
de muziek
het licht
de energie
de zang
de dans
het ritme
zullen haar helemaal vullen.
Op het podium, ontploft ze, straalt ze, bestraalt ze.
Ze beleeft de emoties die de muziek haar bezorgen.
Ze danst, en haar stem komt uit het diepste van haar onderbuik.
Niets, nooit, zal haar doen vergeten dat ze leeft.
Tracee geniet van het laatste moment van kalmte,
en fatsoeneert haar bloes.
Net voor ze het podium opgaat.
ein Berliner
In de straten van Berlijn nam ik fotos van de gevels van een stedelijk project.
Een beetje verderop doorzocht een dakloze een vuilbak.
Niet langer geinteresseerd in het gebouw, werd mijn fotografisch oog aangetrokken door deze man.
Ik verzamel mijn moed, tegen mijn natuurlijke terughoudendheid in, benader ik de man:
– Mag ik een foto van je nemen? Vraag ik in aarzelend Duits.
– Warum? Waarom ?
De man kijkt me aan, geintrigeerd.
– Für mich, voor mij …
Ik probeer het uit te leggen met gebaren…
– Aaaah! Kunde! Zei de man met een glimlach.
Kunst. Hij knikte. Dat woord beduidde, verduidelijkte alles. De man bestond, als een persoon, in mijn ogen.
De foto zou niet voyeuristisch of oneerlijk zijn.
Het was slechts een ontmoeting, een moment. Een band tussen 2 mensen, tussen hem en ik. Diegene die fotografeerde, en diegene die zich liet fotograferen.
Dit is zichtbaar in de man zijn ogen. Hij kijkt zonder vrees, openhartig, vriendelijk, zich bewust van het geschenk dat hij mij geeft, ondanks zijn complete armoede.
Hij heeft nog steeds het vermogen om te geven.
Na een hartelijke groet, keerden we elk terug naar ons leven, zonder deze ontmoeting te vergeten.
De man vroeg me niet om de foto te zien, hij gaf me zijn niet naam ook niet. Hij glimlachte, en verdween.
Leticia
Fietsen.
Fietsen, zelfs al ga je niet ver met deze fiets zonder wielen.
Fietsen voor deze marathon.
Fietsen voor haar kinderen. Dat is wat haar te doen staat. Zich overtreffen, zoals de kinderen zich hebben overtroffen.
Fietsen naast al die andere ouders, sympathisanten, voor deze Spinning Marathon.
Fietsen voor het kind dat ziek was.
Fietsen voor diegene die het kind heeft gered.
Fietsen want ze leven en dat is waardevol.
Fietsen voor de andere zieke kinderen. Die nog afzien. Die niet genezen.
Fietsen, aangemoedigd door de ploeg.
Fietsen, een aanmoediging voor de ploeg.
Fietsen, een steun voor al diegenen die vechten.
En meteen daarna, ondanks de intense concentratie, die prachtige glimlach die haar gelaat verhelderd, een open en oprechte blik.
Grote glimlach, fiere mama.
Alexandros
Alexandros was er ook.
Wie is hij ? Waar komt hij vandaan?
Hij is daar, de vriendelijke buur, sympathieke komiek, stemmingmaker, theatrale Harlekijn.
In deze groepstuin, in zijn stadstuin, poseert hij voor het plezier van iedereen en voor het oog van de fotograaf.
Een immense zachtheid straalt uit zijn glimlach, zijn grijns. Zijn das danst op het ritme van zijn bewegingen, tic, tac. Op deze plek, net als op een toneel, speelt hij. Hij amuseert, hij lacht, de dag wordt opgefleurd. Hij neemt iedereen mee in zijn droom.
Alexandros was er ook.
Wie is deze zachte en burleske Harlekijn ?
Eric
Eric kijkt op.
In zijn ogen is er
goedheid,
ervaring,
beproeving.
In zijn ogen is er
zijn vrouw, niet meer aanwezig,
zijn zoon, verschillend,
zijn heden, oneindig.
In zijn ogen is er
de boten, die hij bouwt met zijn handen
de stukken die hij vindt en monteert
zijn modellen.
In zijn ogen is er
de zee,
elders,
waar hij naartoe zou gaan – maar dat zal hij niet.
Eric kijkt. Hier, nu. Recht in de ogen.
Onmogelijk om weg te kijken.
Thérèse
Na een leven te hebben geleefd, wordt Therese ingehaald door de tijd.
Ze aanvaard niet dat haar geheugen wegkwijnt.
Ze aanvaard niet dat ze haar huis moet verlaten.
Ze aanvaard niet dat ze vandaag in een home moet leven.
Ze aanvaard de andere bewoners niet, die niet langer hun verstand hebben.
Ze weigert dit einde zonder toekomst.
Ze zou wellicht willen vertrekken. De schaduwen van het verleden verlaten, blijven vooruitgaan, blijven ontdekken.
Ze had een slecht humeur vandaag. Ze staarde naar haar dochter. Is ze zich wel bewust van het lijden van haar dochter, die ze vandaag met moeite herkent ? Ze staart donkere blikken, zoals een kind, die haar boosheid wil uiten.
En af toe, terwijl ik fotos nam, zou ze naar me knipogen.
Ze is er niet echt, maar toch voldoende om het te realiseren.
Ze kan niet langer spreken maar kan zichzelf wel uiten. Stampen. Stotteren met een harde toon.
Ze wil hier niet zijn, ze wil zo niet zijn.
Therese maakt zichzelf niets wijs.
Haar boosheid is haar manier om haar ouderdom te verwerpen, om haar ziekte te verwerpen.
Na een leven te hebben geleefd, wordt Therese ingehaald door de tijd.
Alles wat overblijft is boosheid, knipogen…
Weerstaan is bestaan.
Ilali
Hij barstte uit in een lach.
Voor deze shooting liet ik hem weg en weer lopen, met zijn bakken in zijn armen.
Ilali poseerde, fier op zijn werk. Fier van te werken. Blij dat hij er mocht zijn.
En dan, na het ontelbaar heen-en-weer geloop voor de foto’s, barst hij uit in een lach.
De absurditeit van de situatie. Het plezier daar te zijn. Het delen van blijdschap. Communicatieve vreugde.
De lach van Ilali.
Ordinary People
Photos : Julian Hills
Textes : Claire Veys
english version
franse versie